Deze foto’s heb ik gemaakt voor een project. Het is een serie geworden over een dag uit het leven van mijn oma. Ik vroeg me af wat ze elke dag deed en of ze misschien wel eens eenzaam was.
Normaal zag ik mijn oma eigenlijk alleen op de meestal wekelijkse bezoekjes, samen met mijn ouders of op familiefeesten. Nog nooit was ik eerder echt alleen met haar geweest en zeker niet bijna een hele dag.

We hebben een afspraak gemaakt en ik ben ‘s ochtends vroeg naar haar toe gefietst. Ik vertelde haar dat ze de camera moest negeren en gewoon mocht doen wat ze normaal op die dag zou doen. We hebben samen koffie gedronken, boodschapjes gedaan en gegeten. Ondertussen heb ik foto’s gemaakt. We hebben gepraat over dingen in het leven, familie, ditjes en datjes. Het was een hele fijne dag, oma vond het leuk en was zelfs trots. Ik heb haar nog beter leren kennen en heb foto’s gemaakt waar ik nog elke dag blij mee ben.

De foto’s die ik toen heb gemaakt zijn een vastlegging van haar dagelijks leven, een portret in haar eigen vertrouwde omgeving. Ze was er blij mee toen ze afdrukken kreeg. En ik ook. Nu ze is overleden hebben deze foto’s nog meer waarde gekregen, een ervan stond zelfs op haar bidprentje, omdat ze dit echt was.

Tegenwoordig kun je heel gemakkelijk overal foto’s van maken, met je telefoon of zelfs je iPad. Bij velen verdwijnt de echte camera in de kast. Afdrukken of albums worden niet meer zoveel gemaakt als vroeger.  Soms is het zonde, belangrijke momenten verdienen een goede foto. Hoe fijn is het als je over tien jaar een album vol mooie foto’s hebt van een heerlijke vakantie in Kroatië. Of die foto waar je oma zo leuk op lacht, of van toen de hond nog een puppy was….